Składniki pokarmowe w życiu roślin

Formy składników pokarmowych

O wartości nawozu decydują nie tylko relacje między składnikami pokarmowymi, lecz także formy w jakich znajdują się poszczególne pierwiastki. Najważniejszym kryterium jest rozpuszczalność w roztworze glebowym, która decyduje o możliwości pobrania danego składnika przez roślinę. Istotna jest również podatność danego związku na uwstecznianie, czyli przechodzenie w formy nieprzyswajalne dla roślin.

W Azofosce wszystkie składniki pokarmowe występują w związkach łatwo dostępnych, już w krótkim okresie po zastosowaniu. Nawóz zawiera azot (podstawowy składnik decydujący o wzroście) w dwóch formach, mianowicie wolnodziałającej (wiązanej w glebie) oraz szybkodziałającej (słabiej wiązanej w glebie).

Taka formulacja nawozu decyduje o uniwersalności Azofoski i możliwości stosowania przedsiewnego (przedwegetacyjnego) oraz pogłównego (po siewie lub sadzeniu roślin).

Nawożenie przedwegetacyjne wymaga wymieszania nawozu z glebą. Zabieg taki należy wykonać z dwóch powodów. Po pierwsze aby uniknąć lotnych strat azotu (wolnodziałająca forma), a po drugie po to, by równomiernie rozmieścić składniki pokarmowe w strefie wzrostu systemu korzeniowego rośliny.

Pierwiastkiem, który wykazuje szczególnie słabe zdolności do przemieszczania się w głąb gleby jest fosfor. Pozostawiony na powierzchni gleby słabo przemieszcza się do jej głębszych warstw. W nawożeniu składnik ten sprawia duże problemy, gdyż związki fosforu łatwo ulegają w glebie uwstecznianiu (przechodzą w związki trudno dostępne dla roślin), co sprawia, że wykorzystanie fosforu przez rośliny może być niewielkie. W Azofosce fosfor występuje w formie związku o dużej rozpuszczalności, zaliczanego do szybkodziałających i łatwo dostępnych dla roślin nośników fosforu. Ponadto jon amonowy (wolnodziałająca postać azotu) zawarty w nawozie zwiększa dostępność dla roślin trudno rozpuszczalnych związków fosforu obecnych w glebie.

Znana jest wrażliwość niektórych gatunków na obecność chloru w strefie korzenienia się rośliny. Do szczególnie wrażliwych zalicza się rośliny psiankowate (pomidor, papryka, ziemniak), większość krzewów i drzew owocowych, a także cebulę. Wbrew temu co powszechnie się sądzi, problem szkodliwość chloru wynika nie tyle z depresji plonu, lecz wiąże się z pogorszeniem jakości zbiorów, zwłaszcza zdolności do przechowywania. Pod tym względem Azofoska jest nawozem całkowicie bezpiecznym, ponieważ nie zawiera w swoim składzie chlorków, a jedynymi źródłami potasu i magnezu są formy siarczanowe. Obecność w nawozie siarczanów ma jeszcze jedną ważną zaletę. Z Azofoską dostarczamy roślinom siarkę, której niedobory są coraz częściej obserwowane również w ogrodach. Warto podkreślić, iż rośliny pobierają siarkę w takiej formie jaka obecna jest w Azofosce.
Źródłem mikroelementów w nawozie są tzw. sole techniczne, czyli związki łatwo przyswajalne dla roślin.

Podział składników pokarmowych: 

• Pierwszorzędowe (makroskładniki, makroelementy) - Azot (N), Fosfor (P), Potas (K)
• Drugorzędowe - Wapń (Ca), Magnez (Mg), Sód (Na), Siarka (S)
• Mikroelementy - Bor (B), Kobalt (Co), Miedź (Cu), Żelazo (Fe), Molibden (Mo), Mangan (Mn), Cynk (Zn)

Makroskładniki - wykorzystywane są przez rośliny głównie do budowy tkanek.

Mikroelementy - stymulują procesy biochemiczne zachodzące w roślinach. Działanie składników o największym znaczeniu plonotwórczym, takich jak azot, fosfor czy potas zależy od odżywienia rośliny mikroelementami.

Działanie składników o największym znaczeniu plonotwórczym takich jak azot, fosfor i potas zależy od odżywienia roślin mikroelementami. Mówiąc wprost – efektywność działania nawet najstaranniej dobranego nawozu NPK jest uzależniona od odpowiedniego zaopatrzenia roślin w mikroelementy. Uzupełnienie braków mikroelementów w roślinach, poprzez nawożenie, ma w wielu przypadkach decydujący wpływ na wygląd, kwitnienie, wielkość i jakość plonów.

Prawo Liebiga - możliwość rozwoju organizmu określa składnik, którego jest najmniej w stosunku do wymagań organizmu.